«Κάπου υπάρχουν ιεροί κανόνες που λένε ότι οι εκκλησιαστικοί ηγέτες δεν πρέπει να επισκέπτονται πολιτικούς άρχοντες, παρά μόνο για έναν λόγο: για να υπερασπιστούν τους αδυνάτους και να συνηγορήσουν υπέρ των αδικουμένων. Πράγμα που σημαίνει ότι αποτελεί κανονικό παράπτωμα η κανονική αναλγησία των εκκλησιαστικών προεστώτων και η ερωτοτροπία με την πολιτική και οικονομική ισχύ. Αποτελεί εκκλησιολογική στρέβλωση το να μην αποτελεί η φωνή της Εκκλησίας τη φωνή όσων στερούνται φωνής. Ωστόσο, μια τέτοια προφητική φωνή (δηλαδή η φωνή της Εκκλησίας ως φωνή των αφώνων) στις μέρες μας είναι ισχνή, δυστυχώς. Σκεπάζεται από τον θόρυβο άλλου είδους επισκέψεων, συναλλαγών και διακανονισμών – δηλαδή από ότι συνιστά εκκλησιολογική έκπτωση και λησμονιά του ύψιστου μοναστικού χρέους : της παραίτησης από κάθε ασφάλεια. Σύμπτωση σημειολογικώς απύθμενη! Κατά την ώρα των θορύβων περί την ιδιοκτησία και την ισχύ, εκατοντάδες φυλακισμένοι στη χώρα μας είχαν ράψει (κυριολεκτικά) τα στόματα τους αρνούμενοι να δεχτούν τροφή, σε μια προσπάθεια να ακουστούν! Αν μας έχει μείνει μια στάλα φιλότιμου, ίσως μπορέσουμε κάποια στιγμή να ζητήσουμε συγγνώμη. Για ένα εκκλησιαστικό σώμα που απλώς παρακολουθεί, με αισθήματα ολίγου θυμού και ολίγης βαρεμάρας, αυτό ίσως είναι αληθινή επανάσταση.»
Προλογικό, σελ. 3, περιοδικό “ΣΥΝΑΞΗ”, Θ.Ν.Παπαθανασίου, καθηγητής Λυκείου Ζεφυρίου Δυτικής Αττικής, διδάκτωρ Θεολογίας και πτυχιούχος Νομικής, αρχισυντάκτης του περιοδικού Σύναξη.
Είναι καίριος ο προβληματισμός του Καθηγητού μας, του κυρίου Παπαθανασίου…είναι εξίσου συγκινητικό το ότι αποφασίζει να μας θυμίσει ότι οι ιεροί κανόνες δεν είναι απλά γράμματα και διατυπώσεις ατάκτως ειρημένες και διατυπωμένες για να στολίζουν βιβλία και κανονάρια, αλλά είναι η εμπειρία της δράσεως του Πνεύματος του αγίου εφ’ όλης της Εκκλησίας!
Δυστυχώς σήμερα όλα έχουν ξεχαστεί, όλα έχουν ψευτίσει, τα χαρίσματα έχουν θεσμοποιηθεί, η Εκκλησία από περιθώριο και κλήση στην τρέλλα της αγιότητος έγινε ένα σώμα κυριακάτικου τυπικισμού και λατρευτικής απομόνωσης, πολλά είναι εκείνα που μπορούμε να πούμε αλλά εδώ μας ενδιαφέρει η άποψη ότι κανείς εκκλησιαστικός αξιωματούχος δεν επισκέπτεται κανέναν άρχοντα, κανέναν κρατικό αξιωματούχο, κανέναν άνθρωπο της εξουσίας διότι η παράδοση της Εκκλησίας του Χριστού μας βάζει τα πράγματα στην αληθινή τους βάση και θέση…εξουσία και εκκλησία δεν μπορούν και τα δύο να είναι του Χριστού, εκκλησία του Χριστού υπάρχει, ενώ εξουσία του Χριστού δεν υπάρχει…ο Χριστός έρχεται με ελευθερία να εμπνεύσει ενώ ο εξουσιαστής πολιτικός, στρατιωτικός, οικονομικός παράγων έρχεται να εξουσιάσει, έρχεται να επιβληθεί ετσιθελικώς επί του πρακτέου της καθημερινής ζωής και να βασανίσει με κακό τρόπο συνήθως τους ανθρώπους που είναι στην επιρροή του.
Η εξουσία βλέπει τους άλλους ως άτομα και τους χρησιμοποιεί ως γρανάζια στην μηχανή της για να μπορεί να λειτουργεί το σύστημα και όχι για να μπορούν οι άνθρωποι να εξελίσσουν τον εαυτό τους και να ζουν άνετα και όμορφα, δίκαια και απλά μέσα σε αυτό.
Η εκκλησία αντιμετωπίζει τον άλλον άνθρωπο ως πρόσωπο…γι’ αυτό και ο κανόνας λέει ότι μπορούν να ενδιαφέρονται οι εκκλησιαστικοί διάκονοι του σώματος του Χριστού, για όλους τους ανθρώπους και να προστρέχουν στους άρχοντες μόνον για το καλό των αναγκεμένων αδελφών τους και όχι για άλλους λόγους…διότι τις περισσότερες φορές οι άρχοντες που λέγουν την μία δόση καλά λόγια και την άλλη μας ψέγουν ως υποκριτές και εκκλησιαστικούς άνδρες με παχιά λόγια και καθόλου διάθεση προσφοράς προς το σώμα του Χριστού, όταν τους πούμε οι κάνουμε κάτι ενάντιο στις ορέξεις τους!
Μετά δεν ο σοφός Θεολόγος λέγει το εξής ότι η εκκλησιαστικές φωνές είναι οι φωνές των διωκομένων, των φτωχών, των φυλακισμένων, των αμαρτωλών, των κάθε είδους μη αρεστών σε μια ελιτίστικη κοινωνία, σε μια κοινωνία της βιτρίνας, που θέλει όλα να δείχνουν ότι λειτουργούν ρολόι ενώ στην πραγματικότητα ελάχιστα λειτουργούν ή καλύτερα ελάχιστα υπολειτουργούν!
Αυτή τη προφητική φωνή που διεκδικεί το δίκαιο του ταπεινού και καταφρονεμένου είναι υποχρέωση αν όχι ανάγκη να την ταυτοποιούν οι άνθρωποι με την φωνή του Ποιμένα και Διδασκάλου τους στα ενοριακά πρότυπα!
Αυτό μας λείπει και μας λυπεί σήμερα που δεν υπάρχουν ποιμένων προσωπικότητες που να λένε όχι σε κάθε αλλοτροίωση, όχι σε κάθε στρέβλωση της εκκλησιαστικής παράδοσης και διδασκαλίας, όχι σε κάθε «νεκροταφειακή» ιδέα περί εκκλησίας, και να κηρρύσουν ότι το σώμα του Χριστού δεν είναι απλά ένα σχήμα παρελθοντικό αλλά αναφέρεται στην ζωντανή μαρτυρία της εκκλησιαστικής κοινότητος είτε αυτή αποτελείται από 10 χριστιανούς είτε αποτελείται από χιλιάδες!
Δεν είναι ο πλούτος της Εκκλησίας τα χρήματα και τα υποστατικά, ο πλούτος της Εκκλησίας είναι της ορθοδόξου θεολογίας ο πλουτισμός και το αντικατόπτρισμα αυτού του πλουτισμού σε ζωντανούς πιστούς του Κυρίου μας.
Προλογικό, σελ. 3, περιοδικό “ΣΥΝΑΞΗ”, Θ.Ν.Παπαθανασίου, καθηγητής Λυκείου Ζεφυρίου Δυτικής Αττικής, διδάκτωρ Θεολογίας και πτυχιούχος Νομικής, αρχισυντάκτης του περιοδικού Σύναξη.
Είναι καίριος ο προβληματισμός του Καθηγητού μας, του κυρίου Παπαθανασίου…είναι εξίσου συγκινητικό το ότι αποφασίζει να μας θυμίσει ότι οι ιεροί κανόνες δεν είναι απλά γράμματα και διατυπώσεις ατάκτως ειρημένες και διατυπωμένες για να στολίζουν βιβλία και κανονάρια, αλλά είναι η εμπειρία της δράσεως του Πνεύματος του αγίου εφ’ όλης της Εκκλησίας!
Δυστυχώς σήμερα όλα έχουν ξεχαστεί, όλα έχουν ψευτίσει, τα χαρίσματα έχουν θεσμοποιηθεί, η Εκκλησία από περιθώριο και κλήση στην τρέλλα της αγιότητος έγινε ένα σώμα κυριακάτικου τυπικισμού και λατρευτικής απομόνωσης, πολλά είναι εκείνα που μπορούμε να πούμε αλλά εδώ μας ενδιαφέρει η άποψη ότι κανείς εκκλησιαστικός αξιωματούχος δεν επισκέπτεται κανέναν άρχοντα, κανέναν κρατικό αξιωματούχο, κανέναν άνθρωπο της εξουσίας διότι η παράδοση της Εκκλησίας του Χριστού μας βάζει τα πράγματα στην αληθινή τους βάση και θέση…εξουσία και εκκλησία δεν μπορούν και τα δύο να είναι του Χριστού, εκκλησία του Χριστού υπάρχει, ενώ εξουσία του Χριστού δεν υπάρχει…ο Χριστός έρχεται με ελευθερία να εμπνεύσει ενώ ο εξουσιαστής πολιτικός, στρατιωτικός, οικονομικός παράγων έρχεται να εξουσιάσει, έρχεται να επιβληθεί ετσιθελικώς επί του πρακτέου της καθημερινής ζωής και να βασανίσει με κακό τρόπο συνήθως τους ανθρώπους που είναι στην επιρροή του.
Η εξουσία βλέπει τους άλλους ως άτομα και τους χρησιμοποιεί ως γρανάζια στην μηχανή της για να μπορεί να λειτουργεί το σύστημα και όχι για να μπορούν οι άνθρωποι να εξελίσσουν τον εαυτό τους και να ζουν άνετα και όμορφα, δίκαια και απλά μέσα σε αυτό.
Η εκκλησία αντιμετωπίζει τον άλλον άνθρωπο ως πρόσωπο…γι’ αυτό και ο κανόνας λέει ότι μπορούν να ενδιαφέρονται οι εκκλησιαστικοί διάκονοι του σώματος του Χριστού, για όλους τους ανθρώπους και να προστρέχουν στους άρχοντες μόνον για το καλό των αναγκεμένων αδελφών τους και όχι για άλλους λόγους…διότι τις περισσότερες φορές οι άρχοντες που λέγουν την μία δόση καλά λόγια και την άλλη μας ψέγουν ως υποκριτές και εκκλησιαστικούς άνδρες με παχιά λόγια και καθόλου διάθεση προσφοράς προς το σώμα του Χριστού, όταν τους πούμε οι κάνουμε κάτι ενάντιο στις ορέξεις τους!
Μετά δεν ο σοφός Θεολόγος λέγει το εξής ότι η εκκλησιαστικές φωνές είναι οι φωνές των διωκομένων, των φτωχών, των φυλακισμένων, των αμαρτωλών, των κάθε είδους μη αρεστών σε μια ελιτίστικη κοινωνία, σε μια κοινωνία της βιτρίνας, που θέλει όλα να δείχνουν ότι λειτουργούν ρολόι ενώ στην πραγματικότητα ελάχιστα λειτουργούν ή καλύτερα ελάχιστα υπολειτουργούν!
Αυτή τη προφητική φωνή που διεκδικεί το δίκαιο του ταπεινού και καταφρονεμένου είναι υποχρέωση αν όχι ανάγκη να την ταυτοποιούν οι άνθρωποι με την φωνή του Ποιμένα και Διδασκάλου τους στα ενοριακά πρότυπα!
Αυτό μας λείπει και μας λυπεί σήμερα που δεν υπάρχουν ποιμένων προσωπικότητες που να λένε όχι σε κάθε αλλοτροίωση, όχι σε κάθε στρέβλωση της εκκλησιαστικής παράδοσης και διδασκαλίας, όχι σε κάθε «νεκροταφειακή» ιδέα περί εκκλησίας, και να κηρρύσουν ότι το σώμα του Χριστού δεν είναι απλά ένα σχήμα παρελθοντικό αλλά αναφέρεται στην ζωντανή μαρτυρία της εκκλησιαστικής κοινότητος είτε αυτή αποτελείται από 10 χριστιανούς είτε αποτελείται από χιλιάδες!
Δεν είναι ο πλούτος της Εκκλησίας τα χρήματα και τα υποστατικά, ο πλούτος της Εκκλησίας είναι της ορθοδόξου θεολογίας ο πλουτισμός και το αντικατόπτρισμα αυτού του πλουτισμού σε ζωντανούς πιστούς του Κυρίου μας.
Μodern Father
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου