ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΑΠΛΟΥ ΕΦΗΜΕΡΙΟΥ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ ΕΝΟΣ ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΥ

Το τηλεφώνημα
Εχθές χτύπησε το τηλέφωνο με ένα ήχο σαν να κήρυττε εγερτήριο επανάστασης. Είναι φορές που το αισθάνεσαι ότι από την άλλη άκρη του ακουστικού μια φωνή, μια ψυχή, ένας άνθρωπος έχουν κάτι αρκετά σημαντικό να σου αναγγείλουν.
Ήταν η κοινωνική λειτουργός του χωριού. Κοπέλα όλο δύναμη και ζωντάνια από εκείνη που σου δίνει την αίσθηση ότι μπορεί να γίνει η σπίθα για να πάρει φωτιά όλος ο κόσμος και να γίνει δικαιότερος, ομορφότερος, γεμάτος ανθρωπιά και αλληλεγγύη.Ήθελε να μου γνωστοποιήσει ένα κοινωνικό πρόβλημα αρκετά σημαντικό, για την ανεργία δύο σχετικά νέων ανθρώπων, με ένα παιδί, με πολλά και σοβαρά προβλήματα υγείας. Σε όλα αυτά είχε έρθει τώρα να προστεθεί και το εργασιακό-οικονομικό.Εκείνο που μου ζητούσε ήταν να βρούμε κάποια χρήματα και εάν θα μπορούσαμε μια νέα απασχόληση τουλάχιστον για τον άντρα. Εάν δε, ήθελα και μπορούσα να πάμε μαζί στο σπίτι των νέων αυτών ανθρώπων για να εκφράσουμε την συμπαράσταση και την αλληλεγγύη μας, μαζί και με κάποια έστω προσωρινή και φτωχή υλική συμπαράσταση. Έτσι και έγινε.Αλλά το πιο συγκλονιστικό που για την δική μου αισθητική ποιότητα, αρχές και αξίες που θέλω να λέω ότι πιστεύω και υπηρετώ ήταν ότι πριν από εμένα είχαν «ενοχλήσει» τον προϊστάμενο της ενορίας. Δηλαδή τον μεγαλύτερο σε ηλικία και χρόνια ιεροσύνης παπά της ενορίας, ο οποίος πεισματικά αρνήθηκε κάθε είδους βοήθεια γιατί όπως είπε η ενορία είχε έξοδα. Δηλαδή τα κτίρια, τα τσιμέντα και μύριες όσες άλλες δικαιολογίες και προφάσεις που ξέρει πάντα με ένα καταπληκτικό τρόπο να εφευρίσκει η αδιαφορία και η αναλγησία. Και όλα τούτα αντί του ανθρώπου. Αυτό ομολογώ ήχησε βάναυσα και οδυνηρά στα αυτιά μου και κυρίως στον μύθο της ψυχής μου. Όχι γιατί πιστεύω ότι είμαι καλύτερος παπάς ή πιο ευαίσθητος στον ανθρώπινο πόνο, άλλα γιατί δεν μπορώ τόση υποκρισία και ψέμα γύρω μου. Και γιατί όταν λες ότι είσαι Χριστιανός δεν δηλώνεις τίποτε άλλο παρά την απόλυτη αφοσίωση σου, όχι στον Θεό αλλά στον άνθρωπο. Τον πάσχοντα άνθρωπο. Εκείνον με τον οποίο ο Χριστός ταυτίστηκε και έγινε ένα. Έτσι η κοπέλα που ο Χριστός ήταν στο πρόσωπο της, απευθύνθηκε σε εμένα που δεν έπρεπε και δεν είχα το δικαίωμα να την απογοητεύσω. Γι αυτό και πήγαμε μαζί στο σπίτι του αδελφού που πραγματικά πάσχει και υποφέρει από ποικίλα προβλήματα.Το ερώτημα για εμένα που τόσο σε αυτή την συνεργασία με την κοινωνική λειτουργό όσο και σε άλλες αρκετές θα έλεγα παρόμοιες εμπειρίες με τέτοιους ανθρώπους και παρόμοια ή και σοβαρότερα περιστατικά ήταν και παραμένει ένα.Πως άνθρωποι που αναπροσδιορίζονται ως μη χριστιανοί ή στην καλύτερη όχι τυπικά σωστοί πιστοί, που δεν νηστεύουν, δεν προσεύχονται, δεν πηγαίνουν κάθε Κυριακή στην Εκκλησία κ.ο.κ έχουν μια ποιότητα ψυχής και εσωτερικής ομορφιάς τόσο κοντά στον Λόγο του Χριστού και είναι τόσο μα τόσο πολύ πλησίον Του, που πραγματικά ντρέπομαι για όλους εκείνους που ονομάζονται Χριστιανοί.Δε ξέρω αλλά νομίζω ότι πλέον έχω σταθερά καταλήξει μέσα μου. Ας το αφήσω να ωριμάσει και θα το πω φωναχτά.

π.Λίβυος

http://plibyos.blogspot.com/2009/02/blog-post_19.html

αγαπητέ αδελφέ και συλλειτουργέ, και όμως εσείς στα μάτια των ανώτερων σας γραφειοκρατών και σφραγιδοκρατόρων ποτέ δεν θα μπορούσατε να γίνεται προϊστάμενος, διότι ο προϊστάμενος της ενορίας σκέφθηκε την τάδε και δείνα εγκύκλιο που ζητάει τόσα και άλλα χρήματα και δεν σκέφθηκε ότι ο Χριστός μας σε περίπτωση που του ζητούσαν κάτι υλικό και κάτι πνευματικό θα διάλεγε να δώσει λύση στο πνευματικό ζήτημα και εξηγούμαι...είναι υλικό ζήτημα το κτηριακό και υπόλοιπο συγκρότημα της ενορίας και είναι πνευματικό ζήτημα να έχεις έναν άνθρωπο που ζητά βοήθεια (υλική βοήθεια για σένα, πνευματική για εκείνον, διότι το ψωμί του αδελφού μας είναι πνευματικό θέμα όπως νομίζω έλεγε ο Νικολάϊ Μπερδιάγιεφ!).
Φυσικά και καλά έκανες...αλλά έλα ντε που θα αντιδράσουν όλοι όσοι δεν θέλουν η Εκκλησία να βγει από τους τέσσερις τοίχους του ναού και να πορευθεί προς τον σύγχρονο άνθρωπο!

Modern Father