ΟΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ(ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝΤΕΣ) ΚΗΔΕΥΟΝΤΑΙ?

ΛΟΓΟΣ ΕΜΦΟΡΟΥΜΕΝΟΣ ΠΟΛΛΗΣ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΧΑΡΙΤΟΣ ΘΕΟΥ.

«Να μην τον μνημονεύουμε» και αφορά έναν νεαρό που αυτοκτόνησε. Οι συγγενείς του συντετριμμένοι απευθύνθηκαν στον Γέροντα με την παράκληση να τον μνημονεύει για να βρει έλεος η ψυχή του. Ο γέροντας αυστηρά, αλλά και σοφά απάντησε : «Να μην τον μνημονεύουμε στην Λειτουργία. Είναι καλύτερα για την ψυχή. Όταν δει ο Πολυέλεος ότι δεν τον τιμάμε, θα τον ελεήσει ο ίδιος, ενώ, όταν εμείς τον τιμάμε, δεν θα τον ελεήσει αυτός. Εξ άλλου πρέπει το παράδειγμα του να το αποφεύγουν οι άλλοι βλέποντες ότι η Εκκλησία δεν τον δέχεται ούτε νεκρό, αφού η αυτοκτονία ισοδυναμεί με βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, που με λόγια του Κυρίου μας μένει ασυγχώρητη: «Πάσα αμαρτία και βλασφημία αφεθήσεται τοις ανθρώποις` η δε του Πνεύματος βλασφημία ουκ αφεθήσεται αυτοίς. Και ός αν είπη λόγον κατά του Υιού του ανθρώπου αφεθήσεται αυτώ` ός δ’ αν είπη κατά του Πνεύματος του Αγίου ουκ αφεθήσεται αυτώ ούτε εν τούτω τω αιώνι, ούτε εν τω μέλλοντι (Ματθ. 12, 31)».
Πρεσβυτέρου Θεμιστοκλέους Χριστοδούλου, Τα Ιερά Μνημόσυνα, εκδ. Ομολογία, σ. 215.

Ο Γέρων, π. Άνθιμος ο Αγιαννανίτης, έτσι αποκρίθηκε σε ανθρώπους που του απηύθυναν την αίτηση τους να προσεύχεται για το παιδί τους που αυτοκτόνησε και εκείνος απαντά κάπως θα λέγαμε εμείς με κοσμική και εκκοσμικευμένη διάθεση (αφού έχουμε μάθει να λέμε σε όλους ναι) και να χρησιμοποιούμε την διπλωματία και όχι την ποιμαντική ευαισθησία για να είμαστε αρεστοί στους ανθρώπους που μας απευθύνονται, όχι πάντα με σκεπτικό να βοηθάμε την πνευματική τους ζωή και πορεία αλλά να μην χάσουμε την «πελατεία» μας- την οποία και θα θεραπεύσει ο άλλος διπλανος ή άλλης πιο μακρινής ενορίας ιερεύς ή θα δοθεί άνωθεν εντολή, για να κάνουμε «υπακοή», ενώ θα απομακρυνόμαστε από την εκκλησιαστική παράδοση!
Το θέμα είναι γιατί ο πατήρ Άνθιμος λέγει όχι στο μνημόνευμα του αυτόχειρος εντος της θείας λειτουργίας? Η απάντηση είναι δοσμένη από τα χείλη του έμπειρου πνευματικού πατρός και χαρισματικού κληρικού και αγίου ασκητού : « Όταν δει ο Πολυέλεος ότι δεν τον τιμάμε, θα τον ελεήσει ο ίδιος, ενώ, όταν εμείς τον τιμάμε, δεν θα τον ελεήσει αυτός»!
Μας θυμίζει τον λόγο του Αβραάμ προς τον πλούσιο της παραβολής
«τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά·»…εσύ ότι καλό είχες το απέλαβες στην ζωή σου στη γη και ο φτωχός πέρασε στη γη πολύ άσχημα, ενώ τώρα εσύ περνάς άσχημα διότι στη γη δοξάσθηκες ενώ εκείνος στη γη πονούσε ενώ τώρα δοξάζεται!
Σ’ αυτό το σκεπτικό ο Γέροντας στηρίζεται και δίνει την λύση την πιο πνευματικά δομημένη…λέγει μην τον τιμάτε στην γη για να τον τιμήσει στον ουρανό ο Επουράνιος Πατέρας! Άρα αν δεν τιμηθεί από εμάς και εσάς εδώ στη γη υπάρχει η ελπίδα ο Πολύ –έχων- έλεος, άγιος Θεός μας να τον συγχωρήσει … αλλά αν τον τιμήσουν οι άνθρωποι κινδυνεύει να χάσει το ιλαρό του Κυρίου βλέμμα και υπάρχει μεγάλη η περίπτωση να αντιμετωπίσει την δικαιοκρισία του Θεού μας!
Επίσης άλλος μεγάλος παράγων που δεν δέχεται να τον μνημονεύσει είναι διότι η εκκλησία ούτε νεκρό δεν τον δέχεται(έτσι γινόταν τότε που αποφάσιζαν άνθρωποι με φόβο Θεού…)άρα είναι σημαντικό να δούμε γιατί δεν δέχεται να διαβασθεί εκκλησιαστικά?
Διότι δεν μπορεί να αποδώσει σε έναν άνθρωπο που αφαίρεσε την ζωή του, τιμή και εκκλησιαστική περιποίηση, δυστυχώς σήμερα κάνεις δεν σκέφτεται το πνευματικό καλό του αυτόχειρος, αλλά και την παιδαγωγική τακτική που η εκκλησία μας χρησιμοποιεί, δεν κάνει εκκλησιαστική ακολουθία την επικήδειο, για να μην προβάλλει και προτρέψει και άλλους στην πράξη αυτή! Καθότι σε όλες τις δημόσιες εκκλησιαστικές τελετές προτάσσει όπως πρέπει και καλεί και τους άλλους να κάνουν όπως πρέπει για την εκκλησιαστική τους πορεία, τους προτρέπει όλους να γευθούν τις χαρές και τις χάρες των εκκλησιαστικών ακολουθιών και των ευλογημένων εμπειριών των ιερών μυστηρίων!
Επίσης λέει ότι η αυτοκτονία ή αυτοχειρία είναι μιά βλασφημία κατά του αγίου Πνεύματος και η βλασφημία του αγίου Πνεύματος είναι η μόνη ασυγχώρητη αμαρτία διότι είναι η αμετανοησία! Άρα έχει χαρακτήρα αμετανόητου αμαρτήματος η αυτοκτονία και η οποία ως πράξη αντιμετωπίζει την εκκλησιαστική μας απέχθεια αλλά και την πολλή μας αγάπη προς το πρόσωπο του αυτόχειρος…και από αγάπη πολλή η εκκλησιαστική συνείδηση δεν ήθελε να φορτίσει με τιμές επίγειες τον απελθόντα(με δική του πρόθεση αλλά και βιαίως), ούτως ώστε να τον αποδώσει ανεπιρέαστον εις το έλεος της ευσπλαχνίας του Θεού μας και Εκείνος ως μεγάθυμος Κριτής να κρίνει το ταλαιπωρημένο πλάσμα του!

Modern Father