«Χωρίς να θεωρώ αξιοπίστους πηγάς πληροφόρησης τα λεγόμενα media, η όλη "παρουσία" και ο τρόπος εκδηλώσεως εν πάσι της συντριπτικής πλειονότητας του λεγόμενου "Ανώτερου Κλήρου", με προεξάρχοντας ασφαλώς τους εκασταχού Προκαθημένους, αλλά και ικανού ατυχώς αριθμού Μοναζόντων, κατά την τελευταίαν ιδιαιτέρως 20ετίαν, αποτελεί το μέγιστον σημείον αποκαρδιώσεως "των εκζητούντων τον Κύριον". Και βεβαίως ανάλογα ισχύουν διά τας Θεολογικάς Σχολάς, τα λοιπά Εκκλησιαστικά Εκπαιδευτήρια, τας Αδελφότητας και τα παρεμφερή Ιδρύματά των. Φρονώ ταπεινώς ότι όλοι οι άλλοι θεσμοί και αι διάφοροι τάξεις, ιδίως αι Κρατικαί ή μη Υπηρεσίαι, συγκρινόμεναι με τας τάξεις των διά φρικτών όρκων κατασταθέντων εις διαδοχήν των Αποστόλων και Κηρύκων του Ευαγγελίου, δύνανται ευχερώς να κριθούν απείρως επιεικέστερον (...). Εν εσχάτη άλλωστε ανάγκη, δύνανται πάντες οι λοιποί να ισχυρισθούν ακόμη και ότι δεν πιστεύουν πλέον εις το Βάπτισμα και οιουσδήποτε εις Χριστόν όρκους των, ενώ ημείς οι Ιερατεύοντες ή κηρύττοντες ελεγχόμεθα ανά πάσαν στιγμήν ως αθεόφοβοι υποκριταί, και τους πάντας κατασκανδαλίζοντες, εάν αι προσωπικαί μας αδυναμίαι και παρεκτροπαί υπερβαίνουν κατά τον κοινόν νουν παραπτώματα του εκκλησιαστικού λειτουργού. (...). Το πρόβλημα λοιπόν είναι ότι από πολλού έχει παύσει να λειτουργεί θεοφιλώς ο Θεοκατάστατος θεσμός της Συνόδου εις όλας τας Εκκλησίας μας, ενώ δεν έπαυσε να συγκαλείται, με τον εμπαιγμόν όμως ότι δήθεν τα πάντα αποφασίζονται και πράττονται "εν Αγίω Πνεύματι" οπότε βεβαίως βλασφημούμεν! Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, παραλλήλως προς την υποκρισίαν, την εξουσιολαγνείαν και την φιλοχρηματίαν εν συνδυασμώ μάλιστα με τον "Μακιαβελλισμόν" των ημερών μας, συνέβαλεν ατυχώς τα μέγιστα εις τον εξανδραποδισμόν μας και η αιφνιδία εκ της Ευρωπαϊκής Ενώσεως εξασφαλισθείσα οικονομική αρωγή των περίφημων "πακέτων στήριξης", τα οποία, αντί να επουλώσουν κοινωνικάς πληγάς προς επίλυσιν χρονιζόντων δεινών της πλειονότητος του ταλαιπωρηθέντος λαού μας, εγένοντο αφορμή να εκφυλισθεί το "φιλότιμον" του Ελληνος εις πλήρη εκμαυλισμόν. Χρειαζόμασθε συνεπώς πρωτίστως αυτοκριτικήν, διά να διαπιστώσουμε ότι στερούμεθα από μακρού αυτοσεβασμού και γενναιότητος, ώστε να πάμε κόντρα στο ρεύμα αρνούμενοι ωσαύτως να χειροκροτούμεν "απατεώνας" και "κιβδηλοποιούς"».
(Η ευθύνη του κλήρου , του κ. Γιάννη Μαρίνου, από το παρόν άρθρο αποκόψαμε το κείμενο του Σεβασμιωτάτου κυρίου Στυλιανού, Το ΒΗΜΑ, 26/10/2008, Σελ.: A57 http://www.tovima.gr/print_article.php?e=B&f=15495&m=A57&aa=1)
ΣΤΟ παραπάνω κείμενο του Αρχιεπισκόπου Αυστραλία κυρίου Στυλιανού πρέπει να προσέξουμε ιδιαιτέρως μερικά σημεία:
1. «το μέγιστον σημείον αποκαρδιώσεως "των εκζητούντων τον Κύριον”» είναι η παρουσία όπως χαρακτηριστικά λέγει…και αυτή η παρουσία μερικές φορές δεν θυμίζει εκκλησιαστικους ανθρωπους, ανθρώπους πμευματέμφορους αλλα είναι παρουσία μικρών ή μεγάλων σατραπίσκων, δεινών εξουσιαστών και στυγερων μνησικάκων προσώπων…που αντι να δείχνουν(ή σωστότερα να δείχνουμε, γιατι και εμεις ανήκουμε στη χορεία των κληρικών) το θέλημα του Θεού στη ζωή τους/μας, απλα ταλαιπωρούν και σκανδαλίζουν το Σώμα του Χριστού μας, την Εκκλησία μας!
2. η Εκκλησια δεν εχει αναγκη σωτήρων και προοδευτικών δυνάμεων, δεν εχει αναγκη υπερασπιστων και κηδεμόνων έχει ανάγκη γνησίων παιδιών του Ιησού Χριστού, έχει ανάγκη ανθρώπων που θα εχουν ωραιο λόγο και μοσχοβολιαστή με το άρωμα της αγιότητος ζωή, έχει ανάγκη πατέρων πνευματικών που να αγαπούν όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά του Θεού, τα εντός των τειχών και τα εκτός αυτών! Διοτι πρεπει να παραδεχτουμε πολλοι για τα δικα μας λάθη απομακρύνονται της ποίμνης του Μεγάλου Ποιμένος, Χριστού του Θεού μας!
3. «ημείς οι Ιερατεύοντες ή κηρύττοντες ελεγχόμεθα ανά πάσαν στιγμήν ως αθεόφοβοι υποκριταί, και τους πάντας κατασκανδαλίζοντες, εάν αι προσωπικαί μας αδυναμίαι και παρεκτροπαί υπερβαίνουν κατά τον κοινόν νουν παραπτώματα του εκκλησιαστικού λειτουργού. (...)» Έντονα αυτοκριτικός ο λόγος του Αρχιεπισκόπου, αναφέρεται σε όλους εμάς τους κληρικούς με μικρά ή μεγάλα συμπτώματα εγωπαθείας, με πολλή ή λίγη αλλαζονεία, με πάμπολλα ή ολιγιστά παραπτώματα φανερά και αφανή που όμως μας κάνουν σωλήνες που παρέχουμε νερό(πολίτιμο πλέον αγαθό για την επιβίωση μας) αλλα εμείς παραμένουμε άνυδροι…αρα μας αφήνει ανέγγιχτους η χάρις του Θεού που δια των χειρων και των λειτουργικων μας πράξεων ενεργεί τεράστια και θαυμάσια ενώπιον των ανθρώπων και εν τοις ανθρώποις! Αν εμεις δεν αγωνιζόμαστε πνευματικώς με φιλότιμο και φόβο Θεού, τότε τίποτα δεν θα μας βάλει στη θεση μας! Ουτε κοινωνική κατακραυγη, ούτε η διάδοση των ανόμων και εκτος νόμων πράξεων μας δεν θα μας κανει να μετανοησουμε και να αφησουμε τα εκκλησιαστικα - δημόσια μας καθήκοντα και να ενδιαφερθούμε για την ερημωθείσα από την χάρη του Θεού καρδιά μας!
4. Για τον Συνοδικό θεσμό η κρίσης του πολιού Αρχιερέως είναι αληθής και σκληρή αλλά “κοφτερη υπερ πάσαν μάχαιραν δίστομον” : «δήθεν τα πάντα αποφασίζονται και πράττονται "εν Αγίω Πνεύματι" οπότε βεβαίως βλασφημούμεν!». Ξεκαθαρα λέγει ότι είναι βλασφημία να λέμε ότι όλα γίνονται εν αγίω Πνεύματι και τελικώς να μην τη βλέπουμε την επίδραση του στους συνασομένους επισκόπους! Αρα χωρει το λάθος, ο ανθρώπινος παράγων και οι προσωπικές φιλοδοξίες στις συνοδικές συνάξεις…γιατι δεν έχουμε τον τρόπο ζωής των Αποστόλων αλλα μόνον τον θρόνο και την διαδοχή τους!
5. «Χρειαζόμασθε συνεπώς πρωτίστως αυτοκριτικήν». Πλεον ότι και να ξεκινούμε, ότι και να πράσσουμε, ότι και να λέμε πρέπει να ξεκινούμε με αυτοκριτικη διάθεση( και όχι ετερο-κρισια, κριση προς άλλους και για άλλους), πολλή ταπείνωση για τα δεινά που προκαλούμε με τις αφορμές που δίδουμε και με λιγότερα λόγια και πολλά έργα για να πιστοποιείται το γεγονός της πίστεως μας και να αγγίζει την εσωτάτη υπαρξιακή μας κατάσταση…για να υπάρχουν και στο μέλλον χρηστές ελπίδες στους κληρικούς μας…και δι’ αυτών στο Κύριο μας, του οποίου το όνομα βλασφημήται από τις λανθάνουσες και υπολανθάνουσες συμπεριφορές και παραλήψεις μας!
(Η ευθύνη του κλήρου , του κ. Γιάννη Μαρίνου, από το παρόν άρθρο αποκόψαμε το κείμενο του Σεβασμιωτάτου κυρίου Στυλιανού, Το ΒΗΜΑ, 26/10/2008, Σελ.: A57 http://www.tovima.gr/print_article.php?e=B&f=15495&m=A57&aa=1)
ΣΤΟ παραπάνω κείμενο του Αρχιεπισκόπου Αυστραλία κυρίου Στυλιανού πρέπει να προσέξουμε ιδιαιτέρως μερικά σημεία:
1. «το μέγιστον σημείον αποκαρδιώσεως "των εκζητούντων τον Κύριον”» είναι η παρουσία όπως χαρακτηριστικά λέγει…και αυτή η παρουσία μερικές φορές δεν θυμίζει εκκλησιαστικους ανθρωπους, ανθρώπους πμευματέμφορους αλλα είναι παρουσία μικρών ή μεγάλων σατραπίσκων, δεινών εξουσιαστών και στυγερων μνησικάκων προσώπων…που αντι να δείχνουν(ή σωστότερα να δείχνουμε, γιατι και εμεις ανήκουμε στη χορεία των κληρικών) το θέλημα του Θεού στη ζωή τους/μας, απλα ταλαιπωρούν και σκανδαλίζουν το Σώμα του Χριστού μας, την Εκκλησία μας!
2. η Εκκλησια δεν εχει αναγκη σωτήρων και προοδευτικών δυνάμεων, δεν εχει αναγκη υπερασπιστων και κηδεμόνων έχει ανάγκη γνησίων παιδιών του Ιησού Χριστού, έχει ανάγκη ανθρώπων που θα εχουν ωραιο λόγο και μοσχοβολιαστή με το άρωμα της αγιότητος ζωή, έχει ανάγκη πατέρων πνευματικών που να αγαπούν όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά του Θεού, τα εντός των τειχών και τα εκτός αυτών! Διοτι πρεπει να παραδεχτουμε πολλοι για τα δικα μας λάθη απομακρύνονται της ποίμνης του Μεγάλου Ποιμένος, Χριστού του Θεού μας!
3. «ημείς οι Ιερατεύοντες ή κηρύττοντες ελεγχόμεθα ανά πάσαν στιγμήν ως αθεόφοβοι υποκριταί, και τους πάντας κατασκανδαλίζοντες, εάν αι προσωπικαί μας αδυναμίαι και παρεκτροπαί υπερβαίνουν κατά τον κοινόν νουν παραπτώματα του εκκλησιαστικού λειτουργού. (...)» Έντονα αυτοκριτικός ο λόγος του Αρχιεπισκόπου, αναφέρεται σε όλους εμάς τους κληρικούς με μικρά ή μεγάλα συμπτώματα εγωπαθείας, με πολλή ή λίγη αλλαζονεία, με πάμπολλα ή ολιγιστά παραπτώματα φανερά και αφανή που όμως μας κάνουν σωλήνες που παρέχουμε νερό(πολίτιμο πλέον αγαθό για την επιβίωση μας) αλλα εμείς παραμένουμε άνυδροι…αρα μας αφήνει ανέγγιχτους η χάρις του Θεού που δια των χειρων και των λειτουργικων μας πράξεων ενεργεί τεράστια και θαυμάσια ενώπιον των ανθρώπων και εν τοις ανθρώποις! Αν εμεις δεν αγωνιζόμαστε πνευματικώς με φιλότιμο και φόβο Θεού, τότε τίποτα δεν θα μας βάλει στη θεση μας! Ουτε κοινωνική κατακραυγη, ούτε η διάδοση των ανόμων και εκτος νόμων πράξεων μας δεν θα μας κανει να μετανοησουμε και να αφησουμε τα εκκλησιαστικα - δημόσια μας καθήκοντα και να ενδιαφερθούμε για την ερημωθείσα από την χάρη του Θεού καρδιά μας!
4. Για τον Συνοδικό θεσμό η κρίσης του πολιού Αρχιερέως είναι αληθής και σκληρή αλλά “κοφτερη υπερ πάσαν μάχαιραν δίστομον” : «δήθεν τα πάντα αποφασίζονται και πράττονται "εν Αγίω Πνεύματι" οπότε βεβαίως βλασφημούμεν!». Ξεκαθαρα λέγει ότι είναι βλασφημία να λέμε ότι όλα γίνονται εν αγίω Πνεύματι και τελικώς να μην τη βλέπουμε την επίδραση του στους συνασομένους επισκόπους! Αρα χωρει το λάθος, ο ανθρώπινος παράγων και οι προσωπικές φιλοδοξίες στις συνοδικές συνάξεις…γιατι δεν έχουμε τον τρόπο ζωής των Αποστόλων αλλα μόνον τον θρόνο και την διαδοχή τους!
5. «Χρειαζόμασθε συνεπώς πρωτίστως αυτοκριτικήν». Πλεον ότι και να ξεκινούμε, ότι και να πράσσουμε, ότι και να λέμε πρέπει να ξεκινούμε με αυτοκριτικη διάθεση( και όχι ετερο-κρισια, κριση προς άλλους και για άλλους), πολλή ταπείνωση για τα δεινά που προκαλούμε με τις αφορμές που δίδουμε και με λιγότερα λόγια και πολλά έργα για να πιστοποιείται το γεγονός της πίστεως μας και να αγγίζει την εσωτάτη υπαρξιακή μας κατάσταση…για να υπάρχουν και στο μέλλον χρηστές ελπίδες στους κληρικούς μας…και δι’ αυτών στο Κύριο μας, του οποίου το όνομα βλασφημήται από τις λανθάνουσες και υπολανθάνουσες συμπεριφορές και παραλήψεις μας!
ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΔΕΟΥΣ
ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΕΙΡΗΚΟΣΙΝ ΤΟΝ ΝΟΜΟΝ ΚΥΡΙΟΥ!
Modern Father
3 σχόλια:
ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ!ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΟΛΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΚΑΙ ΛΑΙΚΟΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ,ΔΙΟΤΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ!
ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΕΙ, ΑΛΛΑ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΛΑΘΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΩΦΕΛΗΣΕΙ!
ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ ΑΛΛΑ ΝΑ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΤΙΣ ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ!!ΕΥΧΟΜΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ ΠΛΕΟΝ.ΑΡΚΕΤΑ.ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟ ΛΑΙΚΟΝ "ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΖΑΝΙ ΒΡΑΖΟΥΝ", ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΙΛΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΑΛΛΑ ΣΚΑΝΔΑΛΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΥΡΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΝ!!
ΝΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ.ΟΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ 4΄ΣΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΣ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΙ!
Ποιος να αφορίσει τη διαστροφή;
Οκτώβριος 5, 2008 in 2008 | Tags: Βατοπέδι, Ευσεβισμός, Ηθικισμός
Η διαπλοκή πολιτικών, όπως και λειτουργών του κράτους, σε άνομες οικονομικές συναλλαγές με μοναχούς της Μονής Βατοπεδίου είναι αρμοδιότητα των εισαγγελέων και της Βουλής. Τα κόμματα έχουν ανάγκες τρομακτικές σε χρήμα, δεν γίνεται να μην κλέψουν κοινωνικό πλούτο όπου και όσο μπορούν. Κλέβοντας για το κόμμα ιδιοποιούνται και μερίδιο οι κομματάνθρωποι. Να αποδοθεί αυτή τη φορά δικαιοσύνη και να μπουν στη φυλακή οι κλέφτες, δεν μπορεί να το ελπίζει νοήμων πολίτης. Το πολίτευμα της χώρας είναι (στην πραγματικότητα και όχι στα χαρτιά) απολυταρχική κομματοκρατία, οι κομματάνθρωποι λογοδοτούν μόνο σε κομματανθρώπους (στο κατ’ ευφημισμόν «κοινοβούλιο»). Και δεν υπήρξε ποτέ, μα ποτέ, περίπτωση να τιμωρηθεί κόρακας υπό κοράκου.
Το ουσιαστικό μέρος του σκανδάλου είναι το εκκλησιαστικό. Εκεί το έγκλημα δεν αφορά στην ιδιοποίηση κοινωνικού πλούτου, αφορά στην υπονόμευση ή και στην ανήκεστη βλάβη της σχέσης του λαού με τη βιωματική του παράδοση και τις ρίζες του. Στις συνειδήσεις των σημερινών Ελλήνων (δραματικά απληροφόρητων για τα πρωταρχικά και ουσιώδη της καταγωγής τους) το επιχειρηματικό δαιμόνιο των Βατοπεδινών εντυπώνει εικόνα διάστροφη και παραπλανητική για τη μοναστική ζωή, τα κίνητρα και τους στόχους της. Υπονομεύει ή και καταστρέφει μια σχέση αιώνων ζωτικής συνάφειας του λαϊκού σώματος με το άθλημα και το ήθος των μοναχών, σχέση που κάρπιζε πλούτο «νοήματος» του εφήμερου βίου και συνακόλουθο πρωτογενή (όχι μεταπρατικό) πολιτισμό.
Στην εκκλησιαστική παράδοση των Ελλήνων οι μοναχοί ήταν πρωτοπορία στο άθλημα της ελευθερίας, ριζοσπάστες στην άρνηση συμβάσεων και προσχημάτων, προσωπείων θωράκισης του εγώ. Φορούσαν το μαύρο ράσο, όπως οι χίπις τα κουρέλια στη δεκαετία του ’60, ανένταχτοι στις ταξικές διακρίσεις και στις υποκριτικές διαβαθμίσεις της κοινωνικής ιεραρχίας. Ρούχο του πένθους το ράσο δήλωνε την επιλογή συνειδητής αναμέτρησης με το αίνιγμα του θανάτου, την άρνηση ψευτοπαρηγόριας συμβιβασμού με οποιαδήποτε κτήση, εξουσιαστική απαίτηση, καύχηση για αρετές.
Ο μοναχισμός στην εκκλησιαστική παράδοση των Ελλήνων σάρκωνε τη βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει παρά μία και μόνη πραγματική ελευθερία: Να ελευθερωθεί ο άνθρωπος από το εγώ του, από τις αναγκαιότητες (απρόσωπες ενστικτώδεις ορμές) της ατομικής του φύσης, την ύπουλη υποσυνείδητη ιδιοτέλεια. Και αυτή η απελευθέρωση να μην είναι αυτοσκοπός (εκζήτηση εγωτικής «τελειότητας»), αλλά μόνο προϋπόθεση για να αγαπήσει ο άνθρωπος άμετρα και απεριόριστα, να ερωτευθεί τον Εραστή Νυμφίο Θεό και κάθε πλάσμα του λογικό και άλογο.
Αυτοί οι πρωτοπόροι της ελευθερίας και του έρωτα έχτιζαν μοναστήρια ασύγκριτου κάλλους, πλούτου και αρχοντιάς. Γιατί τον άνθρωπο τον κάνει άρχοντα και καλλιτέχνη μόνο η ελευθερία από το εγώ, μόνο η ερωτική αυθυπέρβαση. Πηγαίνετε σήμερα να δείτε το κιτσαριό των «αναστηλώσεων» στη Μονή Βατοπεδίου, τη χωριατιά του νεοπλουτισμού, τη βάναυση αναίδεια των εκζητήσεων εντυπωσιασμού. Πάλη αιώνων αυταπάρνησης και μανικού έρωτα θησαύρισε στο Αγιον Ορος ιλιγγιώδη κορυφώματα ανθρώπινης τέχνης: αρχιτεκτονικής, ζωγραφικής, χρυσοτεχνίας, κεντητικής, ξυλογλυπτικής, ιστορημένων χειρογράφων. Αποτύπωσε εκεί η αυταπάρνηση έναν τρόπο βίου, μια «πολιτεία» μοναδική και ανεπανάληπτη, με τους δικούς της ρυθμούς του νυχθημέρου, δικό της χρόνο, και με τη φύση να λειτουργεί διηνεκώς Ευχαριστία. Σοφά καλντερίμια για να γίνεται η πεζοπορία ευλάβεια οικειότητας με τη γη, κοντυλογραμμένοι αρσανάδες αγκαλιές υποδοχής και κατευόδιου.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70, μια ανήσυχη νεολαία άρχισε να ανακαλύπτει το Αγιονόρος. Είχε ζήσει στο πετσί της το ελληνοχριστιανικό καλαμπούρι της επίσημης κρατικής ιδεολογίας, αλλά και την ενθουσιαστική μαρξιστική ψευδαπάτη να θεμελιωθεί ευτυχία στον Ιστορικό Υλισμό. Παιδιά σημερινά, σπουδαγμένα, ταξιδεμένα, πολύγλωσσα, από όλες τις επιστήμες και τις ειδικότητες, έφταναν σε μοναστήρια που έφθιναν και κατέρρεαν μετρώντας ελάχιστους πια υπέργηρους μοναχούς. Το Ορος ζωντάνευε. Ηταν μια απίστευτη έκπληξη, κάτι σαν κοσμογονία.
Αυτή την έκπληξη εκμεταλλεύτηκε για να εισπηδήσει στο Αγιονόρος ο οργανωμένος ατομοκεντρικός ευσεβισμός. Ξένο φρούτο, με σαφή προτεσταντική καταγωγή, είναι μια αντίληψη και στάση που αντιλαμβάνεται το χριστιανικό ευ-αγγέλιο σαν συνταγή ή οδηγό για να κερδηθεί η ατομική «σωτηρία». Η Εκκλησία για τους ευσεβιστές δεν είναι σώμα κοινωνίας όπου αλλάζει ο τρόπος να υπάρχεις, δεν είναι η ζωή ως αυθυπέρβαση, σχέση και έρωτας, κατά την εικόνα του Τριαδικού Θεού που «αγάπη εστί». Οχι. Η Εκκλησία είναι μια ιδεολογία οργανωμένη για να εγγυάται και να ελέγχει την ατομική «πίστη» (δηλαδή ατομικές πεποιθήσεις), να κωδικοποιεί την ατομική ηθική, να προσφέρει τελετές («μυστήρια») που μεταγγίζουν στο άτομο «χάρη» (κάτι σαν ηλεκτρική ενέργεια) για την ηθική ατομική του κάθαρση.
«Συνοδείες» ευσεβιστών, που είχαν συγκροτηθεί σε διάφορες περιοχές της χώρας από άστεγα απογοητευμένα κατάλοιπα της αντιμαχίας θρησκευτικών σωματείων, αλλά και «συνοδείες» με επικεφαλής ιθύνοντες τέτοιων εξωεκκλησιαστικών αποφύσεων εγκαταστάθηκαν στο Ορος. Το Πατριαρχείο τούς εμπιστεύθηκε μονές μοναδικής για την Εκκλησία σημασίας, όπως το Βατοπέδι.
Ο ατομοκεντρικός ευσεβισμός πηγαίνει πακέτο με τον ακτιβισμό και την εκκοσμίκευση. Οι ατομικές «πεποιθήσεις» ισχυροποιούνται σαν ψυχολογική αυθυποβολή όταν επενδύονται σε μαχητική προπαγάνδα: κηρυγματική οιστρηλασία, εκδοτικό οργασμό, ηλεκτρονική τεχνολογία «επικοινωνίας», άρτια μεθοδευμένη χειραγώγηση συνειδήσεων. Και η ατομική ηθική χρειάζεται τεκμήρια αξιομισθίας: αγαθοεργά ιδρύματα με υποβλητική κτιριακή υποδομή, χώρια τα οικοδομικά συγκροτήματα για να στεγάζεται το ιεραποστολικό έργο. Ο οργανωμένος ευσεβισμός έχει ανάγκη από χρήμα, πολύ χρήμα, για να εξασφαλίζει κύρος, επιβολή, τεκμαρτή αυτοδικαίωση.
Το χρήμα, το κύρος, η χειραγώγηση συνειδήσεων είναι διαχείριση εξουσίας και η εξουσία πάντοτε μέθη, συνήθως ανεπίγνωστη. Το πρόσχημα για να εξωραϊστεί η υπέρτατα ηδονική μέθη της εξουσίας, είναι ότι έτσι υπηρετείται η «δόξα του Θεού». Είναι πεπεισμένος ο ευσεβιστής ότι με τη λογική του Αντιχρίστου υπηρετεί τον Χριστό. Το έδειξε αποκαλυπτικά ο Ντοστογιέφσκι στον μύθο του Μεγάλου Ιεροεξεταστή. Το ενσάρκωσε δημόσια και η οιηματική απολογητική του βατοπεδινού ηγουμένου.
Πριν από τους Βατοπεδινούς ήταν οι Εσφιγμενίτες. Πιο πριν, οι ηγούμενοι που διέκοπταν κατά βούλησιν το μνημόσυνο του Πατριάρχη. Ακόμα πιο πριν, οι Καντιωτικοί όταν αρνιόντουσαν τον επίσκοπο της Λάρισας – κάθε τόσο το απόστημα σπάζει και πυορροεί. Μόνο μια εκκλησιαστική σύνοδος θα μπορούσε να αφορίσει από το σώμα της Εκκλησίας τη διαστροφή του ατομοκεντρικού ευσεβισμού. Οριστικά και λυτρωτικά.
Αλλά ποιοι να συγκροτήσουν σύνοδο σήμερα; Ο οικοδομικός ακτιβισμός, τα κηρυγματικά ευκοίλια και το πλήθος των ευπειθώς χειραγωγουμένων είναι τα κριτήρια αξιολόγησης του επισκοπικού έργου.
""Ο μοναχισμός στην εκκλησιαστική παράδοση των Ελλήνων σάρκωνε τη βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει παρά μία και μόνη πραγματική ελευθερία: Να ελευθερωθεί ο άνθρωπος από το εγώ του, από τις αναγκαιότητες (απρόσωπες ενστικτώδεις ορμές) της ατομικής του φύσης, την ύπουλη υποσυνείδητη ιδιοτέλεια. Και αυτή η απελευθέρωση να μην είναι αυτοσκοπός (εκζήτηση εγωτικής «τελειότητας»), αλλά μόνο προϋπόθεση για να αγαπήσει ο άνθρωπος άμετρα και απεριόριστα, να ερωτευθεί τον Εραστή Νυμφίο Θεό και κάθε πλάσμα του λογικό και άλογο.""προσυπογρφουμε οσα ο σοφός καθηγητής λέει!αν παρακολουθουσαν πολλοι εκ των ιθυνόντων την γιανναρικη σκεψη...δεν θα ειαστε εδω σήμερα!
Δημοσίευση σχολίου