Το φαινόμενο της «γυάλας»!
Μπορεί να ισχυρισθεί κανείς ότι ένα αντικείμενο –ανθρώπινο κατασκεύασμα ή
επινόημα- ευρεθεί σε μια γυάλα και κλεισθεί και το καπάκι της γυάλας αυτό το αντικείμενο δεν είναι εγκλωβισμένο μέχρι να ελευθερωθεί προς χρήσιν???
Απλή η απάντησις…για τα υλικά, όταν εντός της γυάλας αποφασίσει να κλεισθεί ή αποφασίσουν να εγκλωβίσουν κάποιον άνθρωπο με ή χωρίς την θέλησιν του τότε μπορεί κανείς να ισχυρισθεί απλά ότι αυτός ο άνθρωπος ευρίσκεται «στον κόσμο του»!
Τι σημαίνει αυτό το οποίο προσπαθώ να εκφράσω και μου είναι δύσκολο…δεν μπορώ να φαντασθώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να χάσουν την κοινωνική τους επαφή…δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται στα εκκλησιαστικά περιβάλλοντα ή και «οικογενειακά» περιβάλλοντα εκκλησιαστικών ανθρώπων!
Δηλαδή πως εξηγείται ενώ είσαι νέος να θες να ακολουθείς τον Χριστό που σου δείχνει συχνά πυκνά με πόνους και θλίψεις, με το βάρος των ετών την πόρτα της εξόδου και εμείς συχνά πυκνά θέλουμε να κλείσουμε την πόρτα της εισόδου και να μείνουμε στην εκκλησιαστική διοίκηση –εξουσία, δυστυχώς και λυπούμε που το γράφω!
Δύσκολο σε αυτή την ηλικία να προεικάσουμε το μέλλον αλλά έχω βεβαιωθεί μέσα μου ότι χρόνια γονίμου διακονίας δεν μπορούν να υπάρξουν πέραν των 35 χρόνων διακονίας στον αμπελώνα του Κυρίου…μετά η ζωτικότης χάνεται και μένει η «Ζωη-»
κότης, η σφρυγηλότης της πρώτης νιότης χάνεται και μένει μια κακώς νοούμενη παραδοσιακότης, η ελευθερία του Λόγου του Χριστού χάνεται και μένει έντονη προγονοπληξία (λατρεία και επιμονή σε ότι παραλάβαμε μη εξετάζοντες τις συνθήκες παραλαβής) εμφαινομένη σε ράσα, καλυμαύχια, γένια και μαλλιά…δόλιος τρόπος εξόδου είναι η έξωση από τους Επισκόπους…αλλά πολλές φορές λύση δεν είναι και αυτή!
Λύση είναι ά γ ι ο ν και α ρ ε τ η ς προϊόν στην έξοδο να διαλέγουμε εμείς να διακονήσουμε το σώμα της εκκλησίας με την προσευχή και την πνευματική ζωή μας και όχι να αναγκάζουμε το σώμα του Χριστού να του φορτωνόμαστε στην πλάτη του και να μην θέλουμε να φύγουμε…η έξοδος πρέπει να είναι μελετημένη, ενωρίς και αξιοπρεπείς και ο ιερεύς και ο επίσκοπος να φεύγει γηραλέος μεν αλλά ουχί κεκμηκός, ταλαιπωρημένος δε ουχί όμως αιρόμενος υπό τεσσάρων!
Αγία να είναι η είσοδος μας να εύχεσθε, αγία και έλλογος η έξοδος!
Ευχηθείτε, αδελφοί μου, να το συνειδητοποιήσω εγώ που το γράφω και νωρίς να εξέλθω από του σώματος της εκκλησιαστικής διοικήσεως(αν και ως διάκονος δεν έχω διοίκηση και είμαι πλέον ευτυχής, που δεν έχω εισέλθει σε αυτό το σώμα της διοικήσεως της εκκλησιαστικής κοινότητος)!
Μακάρι δε να υπήρχε τρόπος να μην διοικήσω ποτέ αλλά να ποιμάνω μόνον…αυτό δε το τελευταίο μπορεί και πολλοί αδελφοί μου κληρικοί να το εύχονται μαζί με εμένα μυστικώς ή και εκφώνως!
Μπορεί να ισχυρισθεί κανείς ότι ένα αντικείμενο –ανθρώπινο κατασκεύασμα ή
επινόημα- ευρεθεί σε μια γυάλα και κλεισθεί και το καπάκι της γυάλας αυτό το αντικείμενο δεν είναι εγκλωβισμένο μέχρι να ελευθερωθεί προς χρήσιν???
Απλή η απάντησις…για τα υλικά, όταν εντός της γυάλας αποφασίσει να κλεισθεί ή αποφασίσουν να εγκλωβίσουν κάποιον άνθρωπο με ή χωρίς την θέλησιν του τότε μπορεί κανείς να ισχυρισθεί απλά ότι αυτός ο άνθρωπος ευρίσκεται «στον κόσμο του»!
Τι σημαίνει αυτό το οποίο προσπαθώ να εκφράσω και μου είναι δύσκολο…δεν μπορώ να φαντασθώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να χάσουν την κοινωνική τους επαφή…δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται στα εκκλησιαστικά περιβάλλοντα ή και «οικογενειακά» περιβάλλοντα εκκλησιαστικών ανθρώπων!
Δηλαδή πως εξηγείται ενώ είσαι νέος να θες να ακολουθείς τον Χριστό που σου δείχνει συχνά πυκνά με πόνους και θλίψεις, με το βάρος των ετών την πόρτα της εξόδου και εμείς συχνά πυκνά θέλουμε να κλείσουμε την πόρτα της εισόδου και να μείνουμε στην εκκλησιαστική διοίκηση –εξουσία, δυστυχώς και λυπούμε που το γράφω!
Δύσκολο σε αυτή την ηλικία να προεικάσουμε το μέλλον αλλά έχω βεβαιωθεί μέσα μου ότι χρόνια γονίμου διακονίας δεν μπορούν να υπάρξουν πέραν των 35 χρόνων διακονίας στον αμπελώνα του Κυρίου…μετά η ζωτικότης χάνεται και μένει η «Ζωη-»
κότης, η σφρυγηλότης της πρώτης νιότης χάνεται και μένει μια κακώς νοούμενη παραδοσιακότης, η ελευθερία του Λόγου του Χριστού χάνεται και μένει έντονη προγονοπληξία (λατρεία και επιμονή σε ότι παραλάβαμε μη εξετάζοντες τις συνθήκες παραλαβής) εμφαινομένη σε ράσα, καλυμαύχια, γένια και μαλλιά…δόλιος τρόπος εξόδου είναι η έξωση από τους Επισκόπους…αλλά πολλές φορές λύση δεν είναι και αυτή!
Λύση είναι ά γ ι ο ν και α ρ ε τ η ς προϊόν στην έξοδο να διαλέγουμε εμείς να διακονήσουμε το σώμα της εκκλησίας με την προσευχή και την πνευματική ζωή μας και όχι να αναγκάζουμε το σώμα του Χριστού να του φορτωνόμαστε στην πλάτη του και να μην θέλουμε να φύγουμε…η έξοδος πρέπει να είναι μελετημένη, ενωρίς και αξιοπρεπείς και ο ιερεύς και ο επίσκοπος να φεύγει γηραλέος μεν αλλά ουχί κεκμηκός, ταλαιπωρημένος δε ουχί όμως αιρόμενος υπό τεσσάρων!
Αγία να είναι η είσοδος μας να εύχεσθε, αγία και έλλογος η έξοδος!
Ευχηθείτε, αδελφοί μου, να το συνειδητοποιήσω εγώ που το γράφω και νωρίς να εξέλθω από του σώματος της εκκλησιαστικής διοικήσεως(αν και ως διάκονος δεν έχω διοίκηση και είμαι πλέον ευτυχής, που δεν έχω εισέλθει σε αυτό το σώμα της διοικήσεως της εκκλησιαστικής κοινότητος)!
Μακάρι δε να υπήρχε τρόπος να μην διοικήσω ποτέ αλλά να ποιμάνω μόνον…αυτό δε το τελευταίο μπορεί και πολλοί αδελφοί μου κληρικοί να το εύχονται μαζί με εμένα μυστικώς ή και εκφώνως!
modern Father
8 σχόλια:
Πάτερ μου καλημέρα , τις αναρτήσεις που ζήτησες τις διέγραψα και δεν τις έχω σώσει κάπου. Νομίζω καλύτερα γιατί η γλώσσα δεν ήταν καθόλου ευπρεπής. Εν ολίγοις η πρώτη αναφέροταν στην υποκρισία των νεοπαγανιστών και η δεύτερη στους κίναιδους ιερείς.
πατερ μου έχω αναρωτηθεί και εγώ πολλάκις τι ωραίο που είναι να είσαι πρόβατο και όχι ποιμένας. ούτε καν τσοπανόσκυλο, να μην έχεις καμια παραπάνω ευθύνη και
να εξαρτάσαι μονίμως από κάποιον άλλον (τον θεo? άλλον άνθρωπο?)
δεν ξέρω αν αυτό ακούγεται ως ευθυνοφοβία, τεμπελιά ή
ακόμα και παράδοση άνευ ορων. το θέμα είναι τι παραδίδω...
αλήθεια φαίνεται ότι η κάθε εξουσία φθείρει και διαφθείρει
και ότι μακάρι να ήμασταν συνεχεια ένα παιδί εξαρτημένο
από τους γονείς του αλλα κάτι δεν μου κολλάει σε αυτό...
μήπως "πρέπει" να γίνουμε κάποτε και γονείς?
αλλα τι σημαίνει κιόλας "έχω ευθύνη"? τι βλέπω, σαν ευθύνη?
τόσο μπέρδεμα ούτε ο γόρδιος...
δεν ξερω τι με ποναει περισσότερο να λέω αυτά που πιστεύω ή να πιστεύω αυτά που λέω???δεν μπορώ να καταδικασω κανεναν αλλα απέχθεια μου προκαλούν και οι ειδωλολάτρες που τελικά είναι σαρκολάτρες και οι σαρκολάτρες -κίναιδοι "ιερείς" οι όποίοι τελικώς είναι ειδωλολάτρες αφού αντι να δουλεύουν την αρετη θέλουν να υποταγούν οι δικές μας θελήσεις στην δικη τους απροσάρμοστη ιδιαιτερότητα!
αλλο ευθύνη της ελευθερίας της εν Χριστω σωτηριώδους πορείας μας και άλλο να είμεθα εμεις εκείνοι οι οποίοι πειθαναγκαστώς και στανικώς κατσικονόμαστε όχι ποιμαντικώς αλλα διοικητικως και φυσικα (ή μαλλον μονον γιάυτά)διοικούντες οικονομικώς τα της ενοριακής κοιθνότητος!
ποιά αλλη υπηρεσία αγαπητε μας ΖΟRO θα αφηνε 75 χρονους και 80 χρονους υπαλλήλους να διοικούν...αλλά για να γίνεις γονέας πρέπει να αποκτήσεις παιδιά τα οποία νομίζουν οι γέροντες ιερεις οτι τους ανήκουν ενώ τα παιδιά - πρόβατα τουΧριστού ανήκουν μόνον σε Εκείνον ο οποίος και τα ποδηγετεί και τα ποιμένει όχι μόνον με γέροντες αλλά με όλους και μέσω όλων των κληρικών και ο καθένας διακονεί με το χάρισμα του, αλλος με ωραία φωνη, αλλος με κατηχητικη διαθεση κατ'ιδίαν αλλος με κηρυγματικη πιστότητα αλλά όλοι πρέπει να έχουμε συνέπεια λόγων και έργων και να πάψουμε να αναζητουμε εύθύνες πάντα στον Δεσπότη(τον κάθε Επίσκοπο) και να ανακαλύψουμε αποκαλυπτόμενες ακόμη και ενώπιον των πιστών τις ευθύνες μας!
προβατο ποιμενας
σαν γεννήθηκα αμέσως έβαλα σκοπό το απόλυτο να πιάσω
να κατακτήσω του είναι την ερωμένη που την φωνάζουνε αγάπη χωρίς όμως να κοπιάσω
και αφού τίποτε δεν κατάφερα παρ' όλη την προσπάθεια
τον τρόπο βρήκα τον μοναδικό τον ένα
άνευ ορων της παραδόθηκα έγινα το πρόβατό της
και εκείνη τότε με ανέβασε και με έκανε ποιμένα.
http://zorozoroz.blogspot.com/2009_07_05_archive.html#3653988494943511937
του Ζορο το ποιημα...ευχαριστουμε φιλε!
Μου είχε ο π. Μιχαήλ ότι θα πρέπει ο ιερέας να φροντίσει η πνευματική χαρά και λατρευτική ζωή της καθημερινότητάς του να είναι κάτι έξω από τη Διακονία του και την Ιερατική του ιδιότητα.. Θα πρέπει από κάπου αλλού να αντλεί η καρδιά του πνευματικό νερό και όχι από αυτήν την Ιεροσύνη. Αυτή καθεαυτή η Ιεροσύνη δεν μπορεί να οδηγήσει όχι μόνο στον αγιασμό αλλά ούτε και σε αυτήν την ψυχική ισορρροπία...
Με αφορμή το άρθρο σου έγραψα και εγώ κάποιες σκέψεις στο papazo...
ευχαριστω για την συμβολη σας papazo, αλλα δεν ξερω τι μπορεί να είναι αυτό το κάτι έξω απο την ιερωσυνη μας που ανατροφοδοτεί την πνευματικη και λατρευτικη μας ζωη!
Με αφορμή το άρθρο " το φαινόμενο της γυάλας" του modern father.
Μου είχε ο π. Μιχαήλ ότι θα πρέπει ο ιερέας να φροντίσει η πνευματική χαρά και λατρευτική ζωή της καθημερινότητάς του να είναι κάτι έξω από τη Διακονία του και την Ιερατική του ιδιότητα.. Θα πρέπει από κάπου αλλού να αντλεί η καρδιά του πνευματικό νερό και όχι από αυτήν την Ιεροσύνη. Αυτή καθεαυτή η Ιεροσύνη δεν μπορεί να οδηγήσει όχι μόνο στον αγιασμό αλλά ούτε και σε αυτήν την ψυχική ισορρροπία...
Πάνω σ'αυτό κάνω κάποιες σκέψεις και θεωρώ ότι οι περισσότεροι δεχθήκαμε συνειδητά ή ασυνείδητα τη διακονία του θυσιαστηρίου ως ένα "χαπάκι" αντικαταθληπτικό... Πολλές φορές συνειδητοποιώ πως πολλοί απο μας τους κληρικούς αν είμασταν λαϊκοί ούτε καν θα θρησκεύμαμε... Μου είχε εκφράσει την απορία του ένας φίλος ιερέας σε ένα αργολικό χωριό: "Πάτερ μου δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο πρώην παπάς του χωριού μας εδώ, μετά τη σύνταξιοδότησή του και αφού διακόνησε 40 χρόνια τη κοινότητα, δεν ξαναπάτησε στην Εκκλησία. Δεν εκκλησιάζεται ούτε και αυτές τις μεγάλες γιορτές... και να πεις πως δε στέκεται στα πόδια του, μια χαρά γυρνά στα καφενεία του χωριού.."
Είναι επόμενο λοιπόν όταν η ιεροσύνη είναι "δεκανίκια" για να μη καταρρέουμε ψυχικά, όταν είναι όλο το νόημα της ύπαρξής μας και ο λόγος να υπάρχουμε, και σε πολλές περιπτώσεις μια επαγγελματική καταξίωση και αποκατάσταση, τότε να προσπαθούμε να τη διαφυλάξουμε "απρόσβλητη", να τη κρατάμε σε βιτρίνα και σε γυάλα συντηρήσεως με φορμόλη την υποκρισία μας και τη συντηρητικότητά μας. Γιατί αν τη χάσουμε δεν θα είμαστε τίποτα, ούτε για τη κοινωνία, ούτε για τους εαυτούς μας, ούτε για τον Θεό μας. Έτσι τουλάχιστον νομίζουμε... Και βλέπουμε τον επίσκοπο να μην παραιτείται ακόμα και αν φυτοζωεί, βλέπουμε τον παπά να μη παραδίδει ούτε και μετά τη σύνταξη οικειοποιούμενος ορατά και αόρατα...
Διερωτώμαι τί είναι η Ιεροσύνη για τον καθένα μας τελικά... Είναι όντως αγγελική ιδιότητα; Είναι όντως διακονία; Είναι αξίωμα; Είναι δρόμος σωτηρίας; Η εμπόδιο; Είναι δίκοπο μαχαίρι; Βάδισμα σε τεντωμένο σχοινί...;
Πόσο άραγε εγώ ο ίδιος μπορώ να δω ρεαλιστικά τη διακονία μου αυτή; Εγώ που με τόσο πόθο και χαρά δέχτηκα την ιερατική αυτή ιδιότητα, θά 'μαι έτοιμος να παραδώσω όποτε κι αν χρειαστεί; Πόσο άραγε αντιστέκομαι στο πειρασμό της μόνιμης και βολεμένης θέσης του δημοσίου υπαλλήλου που έχει όραμα την πετυχημένη συνταξιοδότηση; Εγώ που με τόση ελπίδα και θάρρος πήρα μια τόση μεγάλη ευθύνη, θα 'μαι έτοιμος να αποδεχθώ όποια αποτυχία μου, να καταλάβω εγώ πρώτος την ανεπάρκειά μου και να σταθώ γενναία απέναντί της; Και τότε θα πρέπει να δώσω χώρο στον Θεό να μ' αντικαταστήσει, να μεριμνήσει για τα παιδιά Του, να μεριμνήσει για μένα.. . Όχι γιατί πέρασε η ηλικία μου, όχι μόνο γιατί δεν έχω φυσικές δυνάμεις αλλά και γιατί απλώς έκλεισε ο κύκλος, καταναλώθηκε ότι υπήρχε...
Όσο για μετά... Θα υπάρχουν πιστεύω μυστήρια μονοπάτια και ποικίλες διαδρομές που κάνουν αυτό το ταξίδι πάντα ενδιαφέρον... Όσο μακρυά και αν μοιάζει η γη της επαγγελίας...
http://papazorom.blogspot.com/
Δημοσίευση σχολίου