Πανοσ. Αρχιμ.
Ιεροθέου Λουμουσιώτη
Ιεροκήρυκος Ι.Μ. Ύδρας
κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου.”
(Mατθ. κε, 34)
Ίσως, αδελφοί μου αγαπητοί, είναι η μόνη φορά που η αγία μας Εκκλησία μας προβάλλει ως γεγονός της εορτής αυτής της Κυριακής της λεγομένης των Αποκρέω, κάτι που δεν έχει συντελεσθεί ήδη αλλά κάτι που πρόκειται να γίνει, κάτι που στο μέλλον θα διενεργηθεί για όλους μας. Μας προτείνει να χαρούμε για την βασιλεία του την επουράνιο που ετοιμάσθηκε για όλους μας από την αρχή της Δημιουργίας, «από καταβολής κόσμου» και μας τοποθετεί εις τα δεξιά του όσους είμαστε ευλογημένοι του Πατρός Του.
Μας απευθύνεται ως βασιλεύς και κύριος μας και είναι ο δικός μας Βασιλεύς και Κύριος, ο Βασιλεύς των Βασιλευόντων και Κύριος των Κυριευόντων και μέγας ημέτερος Αρχιερεύς και προστάτης και μας λέγει ότι μέλη της βασιλεία του είναι όσοι έχουν αγάπη για τον συνάνθρωπο. Όχι, όσοι ετήρησαν τον νόμο του, όχι, όσοι υπήκουσαν τις εντολές του, όχι, όσοι δέχθηκαν την εκκλησίαν του αλλά όσοι ηγάπησαν και ανέπαυσαν τον διπλανό τους. Όχι, ότι αποκλείει τους τηρητές του νόμου του και όσους είναι μέλη της εκκλησίας του αλλά τον νοιάζει να γίνεται η καρδιά τους κατοικητήριο του αδελφού που πονά, διψά, πεινά, θλίβεται, ζει εν μονώσει και μοναξιά, του κατατρεγμένου, του αδικουμένου, του φυλακισμένου, του έχοντος ασθένεια και όλων όσων έχουν ανάγκη της συντροφιάς και της τρυφερότητος μας. Αυτοί θέλει να ευρίσκουν ανάπαυση εντός της καρδίας μας και αυτούς να σκεπάζει η ύπαρξη μας με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο.
Κριτήριο της μελλούσης να έρθει βασιλείας του γίνεται η αγάπη, αυτή είναι που μας ανεβάζει στα σύννεφα αλλά όχι, η αγάπη που γίνεται ως ανταπόδωμα και γεγονός συναλλαγής αλλά η ανιδιοτελής και χωρίς μέτρο αγάπη. Δεν πιάνει τόπο στη πνευματική ζωή να κάνεις κάτι για να σου κάνουν αλλά όταν κάνεις κάτι το κάνεις για να γεμίζεις ο ίδιος και όχι να περιμένεις να εξαργυρωθεί η αγάπη σου στη γη. Αν όλα λάβουν ανταπόδοση στη γη τότε δεν θα εύρουν τόπον εν τω ουρανώ.
Η αγάπη είναι ένας τρόπος να υπάρχεις μέσα στον άλλον και από τον άλλον και να μην σκεφθείς ποτέ ότι κάτι το κάνεις προσδοκώντας να απολαύσεις κάτι τι(ς). Όταν αγαπάς δεν δίνεις απλά αλλά δίνεσαι εσύ ολοκληρωτικά. Είσαι ο εαυτός σου και προσφέρεσαι στον άλλον χωρίς να ξέρεις αν τελικά ο άλλος είναι έτοιμος να δεχθεί την προσφορά σου, να χαρεί για αυτή την προσφορά και τελικά να δει αν μπορέσει να ανταποδώσει την προσφορά σου.
Τελικά δε, δεν είναι μόνον να δώσεις τα αγαθά σου αλλά να δώσεις την παρουσία σου εκεί που δύσκολα μπορεί να παρουσιαστεί άνθρωπος. Δηλαδή απλά όταν ο άλλος πενθεί να είσαι εκεί να τον σφίξεις στην αγκαλιά σου και να του πεις ότι είμαι εδώ σαν να του λες κλάψε εσύ και εγώ θα είμαι εδώ να ανακουφίζω τον πόνο σου σκουπίζοντας τα δάκρυα σου και κρατώντας ζεστά και ταπεινά το χέρι σου που πονά και μπορεί να θέλει να κάνει κακό σε κάποιον ή στον ίδιο του τον εαυτό αλλά εγώ ως αδελφός στο κρατώ για να μην θες το κακό που σε εξωθεί ο πόνος και ανέχεια σου. Να δίνεις την παρουσία σου απλά, ταπεινά και αθόρυβα εκεί που χρειάζεται και να αποφεύγεις να παρουσιάζεσαι εκεί που γεννάται πειρασμός και αψιμαχία που δεν θα ωφελήσει την πνευματική σου διάθεση και ύπαρξη.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το κριτήριο της Δευτέρας Παρουσίας αφού αυτή είναι η ουσία της σημερινής γιορτής είναι να έχεις αγάπη θυσιαστική, αγάπη «εσταυρωμένη», αγάπη έως εσχάτης ταπεινώσεως, αγάπη κενωτική του εγωισμού και της φιλαυτίας σου. Αγάπη σαν την αγά πη του Θεού για τον κόσμο…ενώ ο κόσμος έγινε από-κοσμος και παρά-κοσμος, ο Θεός δεν ηθέλησε την κατηγορία και την τιμωρία του εν κόσμω διαχειριστού του, του αμαρτάνοντος ανθρώπου, αλλά του έστειλα τον Υιόν του τον Μονογενή, να σαρκωθεί, να γίνει άνθρωπος και να πάθει για τον άνθρωπο. Αυτή η σαρκωμένη και σταυρωμένη Αγάπη είναι η αγάπη που ζητά από όλους μας.
Ζητά αυτό που μας έδειξε ως παράδειγμα. Δεν έπαθε για εμάς ένας άγιος η κάποιος άγγελος του Θεού αλλά ο Υιός και Λόγος του Πατρός, για να μας δείξει τον δρόμο της θυσίας. Όταν ζητάμε από τους άλλους κάτι πρέπει εμείς πρώτοι να έχουμε δώσει το αγαθό παράδειγμα και την αγαθή οδό για να μπορεί με μικρά η μεγάλα , ταχεία ή αργά βήματα να προστρέξει η απλά να βηματίσει ο άλλος προς εμάς. Αν δεν έχεις παράδειγμα πως θα το πράξεις, θα δυσκολευτείς. Ενώ αν έχεις παράδειγμα του πως και ποιους να αγαπάς τότε είναι πιο εύκολη η μίμηση.
Ποιους τελικά ο Κύριος αγάπησε, αδελφοί μου, το βλέπουμε ακόμη και την ύστατη στιγμή επί του Σταυρού συγχωρεί όσους τον κάνουν να πονά καθότι λέγει δεν ξέρουν τι κάνουν και τους αφήνει να τους λούσει η αγάπη του που και ως αίμα και νερό ξεπήδησε από την αγία Πλευρά του. Συγχώρησε τους μαθητές του αφού εμπιστεύθηκε την μάνα του σε έναν από αυτούς, αγάπησε και εφρόντισε την μάνα του σε εκείνη την δύσκολη συγκυρία του Σταυρού και ενώ πονά και θλίβεται ανθρώπινα δείχνει ότι η ελευθερία του είναι εκείνη που τον κάνει να μαρτυρά για την αγάπη του που έχει ως άνθρωπος, καθότι ως θεός ήταν και είναι και θα είναι αγάπη, ως άνθρωπος δεν εκφράζει κανένα παράπονο, καμμιά δυσανασχέτηση, καμμιά έμπονη διαμαρτυρία αλλά εκφράζει την αγάπη που οδήγησε τον Ιησού από την Ναζαρέτ να αποκαλύψει και τώρα ακόμη στο απόγειο του πόνου του ότι ο Θεάνθρωπος πονά και συνθλίβει τον εαυτό του για χάρη του Αδάμ και «τοις εξ Αδάμ». Ας μάθουμε και εμείς να αγαπάμε μέχρι σταυρού, μέχρι θυσίας γιατί είναι το κριτήριο της αιώνιας σωτηρίας μας. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου