Δεν με ενδιαφέρει να αποστομώσω όσους με κατηγόρησαν για λαϊκισμό, κρίνοντας έτσι την απόφασή μου να αποποιηθώ τον μισθό μου, αλλά οφείλω να εξηγηθώ στους αδερφούς μου που φαντάστηκαν ότι διάλεξα τον τρόπο αυτό, προκειμένου να διακριθώ από εκείνους με την αλαζονεία της πτωχείας.
Η πράξη αποτελεί κραυγή αγωνίας μου σε μια κοινωνία που μας έριξε πλέον στο βούρκο της απαξίωσης. Εννοώ την ορθόδοξη ελληνική κοινωνία που δεν μας εκτιμά πια. Συγκεκριμένα, δεν εκτιμά τους επισκόπους, όχι τον «απλό παπά», όπως λέγεται και ξαναλέγεται.
Δεν το καταλαβαίνουμε ότι το ειδικό μας βάρος έχασε την πυκνότητά του; Θα τολμούσαμε να ρωτήσουμε, τι σημαίνει για τον Έλληνα του σήμερα, ο επίσκοπος ως πνευματικός θεσμός;
Δεν αισθανόμαστε ότι το πέρασμά μας αφήνει πίσω μας ένα συγκαταβατικό μειδίαμα; Είμαστε, όπως έλεγε ο Κλεμανσώ, σαν τον προστάτη ή σαν τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Όταν είναι ήσυχοι, κανείς δεν ασχολείται μ’ αυτούς, όταν αρχίσουν να δημιουργούν προβλήματα, επιβάλλεται η αφαίρεσή τους.
Δεν βιώνουμε ότι οι χριστιανοί μας έρχονται στα γραφεία μας μόνο για διορισμούς ή μεταθέσεις; Συγγνώμη! έρχονται και για οικονομικά βοηθήματα, αφού είμαστε κάτοχοι αμύθητης περιουσίας! Κι όταν φύγουν από μας, επισκέπτονται χαρισματικούς φορείς για τα πνευματικά τους θέματα.
Δεν αφουγκραζόμαστε ότι μας βλέπουν σαν αναπόσπαστο μέρος του διεφθαρμένου κράτους καθώς συναγελαζόμαστε με άρχοντες και μεγιστάνες και κατά συνέπεια θεωρούμαστε συμμέτοχοι των πράξεών τους;
Δεν βαρεθήκαμε να «το παίζουμε» προϊστάμενοι ΝΠΔΔ και να προεδρεύουμε σε Δ.Σ., εκτιθέμενοι σε διενέργεια πλειοδοτικών-μειοδοτικών διαγωνισμών κ.λ.π. και χωρίς να διαθέτουμε καμία απολύτως εξειδίκευση πάνω σ’ αυτά;
Δεν διαπιστώνουμε στα μάτια των επίσημων συνομιλητών μας την ανοχή και στα μάτια των απλών ανθρώπων την υποψία;
Δεν εισπράττουμε από πολλούς, ότι θα προτιμούσαν να απουσιάζαμε από τη ζωή τους, μα, αν αυτό είναι αδύνατο, ας περιοριζόμαστε στο διακριτό μας ρόλο;
Δεν νιώθουμε ότι είμαστε αναγκαίοι μεν, αλλά λιγώτερο ενδιαφέροντες απ’ όσο νομίζουμε;
Δίπλα μας υπάρχει ένας κόσμος ολόκληρος νέων επιστημόνων, τεχνοκρατών, ανερχόμενων επιχειρηματιών, που δεν έχουν και δεν θέλουν να έχουν καμμιά σχέση με μας;Δεν ζούμε το θεολογικό και κοινωνικό επίπεδο του κλήρου μας;
Δεν αντιληφθήκαμε τον σκεπτικισμό που διακατέχει τους νέους γονείς όταν αντιμετωπίσουν το ενδεχόμενο να μας πλησιάσουν τα παιδιά τους, στο ιερό βήμα, στα κατηχητικά, στις κατασκηνώσεις;
Δεν μας προβληματίζει η εικόνα των μουχλιασμένων ενοριακών κέντρων αλλά και των θλιμμένων κατηχητικών σχολείων μας;
Δεν οσφριζόμαστε ότι η συμβολή μας στις τοπικές κοινωνίες είναι μόνο πολιτιστική και κοινωνική; Το πρώτο ερμηνεύεται σαν συντήρηση της σκουριασμένης Παράδοσης, εξαντλήθηκε όμως η θεματολογία μας, συγκινεί μόνο όσους αναπολούν τα νειάτα τους, μα, αφήνει παγερά αδιάφορες τις νέες γενιές. Το δεύτερο, η πολυδιαφημισμένη κοινωνική μας παρέμβαση, που μας καθιστούσε, μέχρι τώρα, αναγκαίο δεκανίκι του Υπουργείου Υγείας – Πρόνοιας, αρχίζει πλέον να εκτοπίζεται από την εισβολή στο χώρο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, που κοστίζει μεν αλλά έχει επαγγελματισμό.
Δεν μας ενοχλεί που στη Χώρα του 95% των Ορθοδόξων, δεν ζητείται ποτέ η γνώμη μας, για κανένα πνευματικό ζήτημα; Κι όταν η γνώμη μας αυθαίρετα εκφωνείται, τότε δεν θυμόμαστε, ότι την πληρώνουμε ακριβά με δημοσιοποίηση σκανδάλων μας;
Δεν παρακολουθούμε ότι στον μεγάλο παιδαγωγό του λαού μας, εννοώ την δημόσια και ιδιωτική τηλεόραση, ως πνευματικοί άνθρωποι εμφανίζονται οι καλλιτέχνες; Κληρικοί προσκαλούνται για να ανεβάσουν το θερμόμετρο σε τηλεοπτικά παράθυρα κι όχι σε σοβαρούς ολιγομελείς διαλόγους.
Δεν μας θίγει η παρωδία του συν-εορτασμού της Κυριακής της Ορθοδοξίας και των συμβουλών που μας παρέχουν οι πολιτικοί μας στο πλατύσκαλο του Μητροπολιτικού Ναού των Αθηνών; Και όταν έρθει η ώρα της φορολογίας, μας αντιμετωπίζουν σαν Εταιρεία.Δηλαδή, πέρασαν 2000 χρόνια δεν τους δώσαμε ακόμα να καταλάβουν τί είναι η Εκκλησία!
Δεν διαβλέπουμε ότι η ελληνική κοινωνία, αργά αλλά σταθερά, ύπουλα, σιωπηλά αλλά μεθοδικά, αποχριστιανοποιείται; Και ‘μεις μένουμε στους ναούς με γέρους και γριές, δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι επηρεάζουμε το εκλογικό σώμα;
Δεν πάει ο νους μας στο ότι με τις σημερινές στατιστικές σταθερές, με τα κομπιούτερς αλλά και τις μισάνθρωπες ανώνυμες πληροφορίες μας, οι ενδιαφερόμενοι, γνωρίζουν για μας περισσότερα οικονομικά και εσωτερικά μας, απ’ όσα φανταζόμαστε;
Δεν πληροφορηθήκαμε ότι τα δημοσιογραφικά συρτάρια είναι γεμάτα από λιβελλογραφήματα και φωτογραφίες, έτοιμα να συγκροτήσουν εκπομπές για να μας φιμώσουν όταν ο λόγος μας βλάπτει ή να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από ακανθώδη προβλήματά της; Ποιός από μας δεν άκουσε την φράση: «τα εκκλησιαστικά πουλάνε»; Μέχρι πότε θα είμαστε το μαξιλαράκι που θα απορροφά τους κραδασμούς των κυβερνητικών αδιεξόδων;
Δεν διακριβώνουμε την ειδοποιό διαφορά: μέχρι πρόσφατα απειλούμαστε με χωρισμό από την Πολιτεία, ενώ τώρα το ζήτημα τίθεται ως «επαναπροσδιορισμός» των σχέσεών μας;
Εξοβελίστηκε η παρέμβασή μας στην δημόσια Εκπαίδευση, καταστρέψαμε την εκκλησιαστική μας Εκπαίδευση, χάσαμε το Νοσοκομείο των Κληρικών που διαθέταμε, διαβλήθηκε η ηθική μας υπόσταση, αμφισβητήθηκε η διαχειριστική μας εντιμότητα, περιπαίχθηκε ο προβληματισμός μας για τα εθνικά ζητήματα, πολεμείται η κοινωνική μας δραστηριότητα, σκανδαλίζουν τα άμφιά μας, συζητιούνται τα αυτοκίνητά μας, διατρανώθηκε ο δεσποτισμός μας έναντι των «απλών και αδύναμων παπάδων» μας.
Δεν τα ζήσαμε όλα αυτά; Δεν τα είδαμε; Δεν τα βλέπουμε;
Τί απαντήσαμε σ’ όλες αυτές τις μάχες που βιώνουμε; Πώς απαντήσαμε στα λάθη που πράξαμε;
Με την εμμονή μας στην σκουριά της Παράδοσης (Τυπικό, μετάφραση λειτουργικών κειμένων, ράσα), με την αδυναμία μας να αποτινάξουμε τον βυζαντινισμό (μίτρες, λιτανείες, ξύλινη γλώσσα, ραγδαίες υποκλίσεις, ατέλειωτα χειροφιλήματα, φήμες, προσφωνήσεις), με την φοβία μας να παραδεχτούμε με ειλικρίνεια την ανθρωπότητά μας (φτάσαμε να μιλήσουμε οι ίδιοι για «κάθαρση»της Εκκλησίας μας).
Όλα αυτά αποδεικνύουν την δειλία μας να δοκιμάσουμε το βιώσιμο του Ευαγγελίου στο σήμερα και το εφικτό, της κατά Χριστόν ζωής.Όλα αυτά αποδεικνύουν την απιστία μας στη δραστικότητα της Πίστεως.
Για όλα αυτά χρειάζεται θάρρος, όχι θράσος. Προσεκτικότητα, όχι προκλητικότητα. Αποφασιστικότητα, όχι σπασμωδικότητα.
Η αποποίηση του μισθού, πραγματική ή συμβολική, είναι ο διστακτικός, μοναχικός ανήφορος που θα μπορούσε να οδηγήσει σ’ ένα ξέφωτο αυτοπεποίθησης, απελευθέρωσης, αυτάρκειας, πληρότητας και εκκλησιαστικής μαρτυρίας.
Είναι αυτά που σαν όραμα τα χρειάζεται ο λαός μας σήμερα, προκειμένου να νιώσει, γιατί του είναι χρήσιμη η Εκκλησία του!
(λόγος οικοδομής γραμμένος με το αίμα της καρδίας του πατρός Ανθίμου, μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως!)
Σεβασμιώτατε , εγώ ως απλούς και ελάχιστος διάκονος του Χριστού μας συντάσσομαι μαζί Σας. Φιλώ το χέρι Σας για όσα γράψατε και μετα δια το διακόνημα του Επισκόπου εν τη Εκκλησία, μακάρι να είστε στη Σύνοδο όλοι της Αυτής γνώμης μήπως και γίνει καμμία αλλαγή-σχόλιο επι της δημοσιεύσεως, της τελευταίας στιγμής που εκφράζει την καρδιά μου και δεν έχει σχέση με την λογικη,
π.Ιερόθεος, Διάκονος της πόλεως του Κρανιδίου)
http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4544:-l-r&catid=13
αν όλα όσα γράφει ο άγιος Αλεξανδουπόλεως κ. Άνθιμος τα γράφαμε εμεις θα προκαλούσαμε την μύνιν των αρχιερέων, την υποτίμηση των πρεσβυτέρων προς το πρόσωπο μας και την ιλαρόγνωμον διάθεσιν των αδελφων μας διακόνων και των μοναχών την ακασχετον πολυλογίαν – αργολογίαν διά το ότι οι λόγοι μας θα ήσαν δυναμίτις εις τα εκκλησιαστικά θέσφατα!
Αλλά από την δυσκολία της δικής μας άποψεως και γνώμης μας έβγαλε ο Επίσκοπος του Χριστού, ο πατήρ Άνθιμος [και τον λέγω π α τ έ ρ α γιατί αυτό το πρόσωπο μου έδειξε όταν ήρθε επισκέπτης στην μητρόπολιν μας, αυτό το ίδιο πρόσωπο το (χαμο-) γελαστό ήθος του Επισκόπου, το είδα εν τω προσώπω Αυτού –αν και ήτο πλησίον του Γέροντος του , που θα μπορούσε όπως πολλοί άλλοι συνάδελφοι Του να κάνει ότι δεν μας ξέρει, αλλά με χαρά με χαιρέτησε, αλλα και εδώ εις το κείμενον «βλέπω» το ήθος του πατρός και Επισκόπου της Εκκλησίας του Χριστού μας] διότι εξέφρασε τον πόνον των καρδιών μας!
Την δική μου αγωνία του 28 χρονου Διακόνου της Εκκλησίας του Χριστού, που περιουσία της είναι οι φτωχοί και πλούσιοι εκκλησιαζόμενοι, που αναγνωρίζουν την πτωχεία της καρδίας των και εγγίζουν τον Χριστό μας και το μυστήριον της Εκκλησίας για να πάρουν χάριν και όχι μονον για ρουσφέτια και επιδόματα!
Κυριοι κλέφτες και κρατικοδίαιτοι υπάλληλοι υπουργοί και βουλευτές και εμεις οι βολεμένοι παπάδες να πούμε την αλήθεια κατάματα στους ανθρώπους για τα σιδερικά που βρίσκονται πανω μας εμεις φταίμε…δεν φταίει ο Πρωτυπουργός -που δεν είναι πρώτος υπουργός, διότι υπουργός σημαίνει στην ελληνική γλώσσα : 1) υπουργός (=, άρα σημαίνει) υπηρέτης # υπηρέτης των πολιτών και των νόμων, ο 2 ) υπουργός (πάλι σημαίνει) υπηρετικός # βοηθητικός # συντελεστικός, επίθετο δικατάληκτο - λατινικά adjutor)[1]- διότι δεν μας υπηρετεί αφού μάλλον η ελλειπτική του ελληνική παιδεία εμφαίνεται και στα πιο απλά καθημερινά πράγματα, αλλά και στο σημαντικό αυτό ζήτημα, αν πονούσε την Ελλάδα θα έδινε τον μισθό του στο κράτος πίσω και εκείνο θα εκάλυπτε τα έξοδα του , κινήσεως και βασικα εκ των αναγκων του, για το καλόν της Ελλάδος!
Έκοψε χρήματα από όλους εμάς…που παίρνουμε ακριβώς 1088, 67 το μήνα στα χέρια μας και βάζει χέρι ακόμη και στο επίδομα του πτυχίου μας από ότι ακούγεται, ας ειπούμε όλοι τα εισοδήματα μας και τότε θα ξέρουμε τις πταίει??? Πάντως όχι ο Τρικούπης, ο Πλαστήρας και ο Ρέπουλης που πέθαναν στην ψάθα και σίγουρα όχι ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης που εφυλακίσθη υπο αναξίων υπουργών (κατ’ ευφημισμόν, αφού ενδιαφέρονταν να φάνε χρήματα του λαού και του έθνους και τίποτα άλλο)!
Δεν θα είπω άλλα διότι θα πικράνω αλλά θα πικράνω και εμενα τον ίδιο που όταν τα σκέφτομαι, παραλογίζομαι και επαναστατώ και εντός μου αλλα και εκτός εαυτού μερικές φορές κάνω αδελφούς και φίλους με τους λόγους μου πικρίας γέμοντας και φόβον έχοντας δια το μέλλον μου…
όλα τα αφήνω στον Κύριο και να καταστραφώ δεν με νοιάζει μια τελεία, ή μάλλον ένα κόμμα στην ιστορικη πορεία της εκκλησιας είμαι ως μέλος και διάκονος της, αλλα και της πατρίδος μου παιδί (ή απόπαιδο εγώ και εκείνη θα κρίνει!)
2 σχόλια:
Υποκλινόμαστε στο μεγαλείο της ψυχής και στην ορθή του κρίση
υποκλινόμαστε εσείς και εμείς και πολλοί άλλοι τον ψέγουν και τον θεωρουν δια;φορότροπα!
μπράβο ΑΓΓΕΛΕ της του Αλεξάνδρου-Πόλεως για την τολμηρή διάθεση Σας!
Δημοσίευση σχολίου